Iom poste... / Un peu plus tard...

Post Split, apud kies flughaveno mi tranoktis, mi « vizitis » Šibenik, kun ĝia bela malnovurbo plena je ŝtupoj kaj turistoj mondonemaj, kaj Zadar. Por ne devi tranokti sur la „kontinento“, kie troviĝas natura parkego, kie aparte mallicas bivaki –ĉiuvespere je noktiĝo aŭdeblis helikoptero, verŝajne serĉanta lignofajrojn; Ja facile brulas tiu regiono-, mi do iris sur la insulon Pag (kie efektive ĉio multekostas), ĉarma ŝtonaro kun ŝafoj kaj montoj damne ne indikitaj sur mia mapo. Kaj ŝtonoj, kaj foje ankaŭ... ŝtonoj.
Sur tiu insulo mi pro stomakkaprico ne sukcesas dormi, ĝis la kvara, kiam mi fine vomas mian nefreŝan mortadelon kaj pastaĵon... Morgaŭe min atendas krutaĵaro, bedaŭrinde mi kvazaŭ ne vespermanĝis nek multe dormis. Post du-tri perfidaj krutaĵoj kaŝitaj en la faldoj de mia mapo, mi preterpasas vicegon da aŭtoj, enriras la pramŝipon, ne tiom kostan, kiom la ceteraj insulaĵoj.
Klimbante el la pramejo al la ĉefvojo, mi konstatas, ke fulmotondro sin anoncas proksimume tie, kien mi iras... Nu, tamen, mi iru.... Horon poste, mi troviĝas meze de ĝi, 20 sekundoj sufiĉas por min abunde akvumi. Mi plupedalas tiel dum deketo da minutoj, ĝis trovi plastan necesejon ĉe benzinstacio; Fulmoj falas tutapude, mi troviĝas apud stoko da gasboteloj, ah ah... Post duonhoro, kvietiĝas, akvo finfine forfluas de la ŝoseo, mi dentoklake trovas kafejon kie ŝanĝiĝi, kaj finas la tagon en tendumejo.
Mi kelkfoje profitis la marapudon por baniĝi, kiam mi trovis duŝon sur la plaĝo... kaj fakte, la maro min preskaŭ repacigis kun tiu malridetema Kroatio. Karaj kroataj amikoj, mi provos vin konsideri kiel ambasadoroj de via lando, kaj forgesi pri la marbordaj aĉuloj...

Nu, poste, Rijeka, kie mi planis almozkanti, sed pluvas, mi do direktiĝas al la landlimo. Tuj post la doganejo, slovenflanke, reaperas la suno. Mi haltas en la unua restoracio por peti akvon, kaj iu pribicikla scivolemulo, forlasante nefinmanĝintan porkorostaĵon, diras, ke mi povas sidiĝi ĉetable kaj finmanĝi... Kaj mirige, kelnerino alportas manĝilojn! Kun rideto, eĉ! Nu, mi bonege manĝis, drinkis –li forlasis ankaŭ plenan bieron- kaj rapidis al proksima plej taŭga herbejo.
Sekvas Trieste, Trevizo (tie mi eligis la gitaron, sed homoj tie verŝajne tro riĉas por ion doni. La sama afero okazos en Mantova, kaj mi poste rezignis pri kanti en Veneto-regiono, tro burĝa), kaj Padova, kie mi restas kelktage, ĝuante la kvietan bonan etoson ĉe amikaro.

Mi poste finfine kuraciĝas de mia BEMI-ozo, kiu igis min ekiri je tagmezo, bicikleti kaj gapadi pri io ajn. Kaj, timige, mi foje ŝatis tion.... nepre devis ĉesi... Do, Po-ebenaĵo, jen mi! 110, 120 km tage, mi retrovas la kulojn, kaj alvenas en Torino ĉe anino de la Itala Esperanta Junularo por pasi amuzan vesperon, kaj post ripoztago tranoktas en la bonega Torina Esperanto Centro.

Preskaŭ ĉiam en italaj vilaĝoj estas maljunuloj ĉekafeje; ofte ili scivolemas pri la biciklo, kaj iam iu aŭdaculo alproksimiĝas, ni ekbabilas (jes mi nun parolas la italan! Fuŝe, sed komprenige), kaj tiam la ceteruloj ankaŭ venas gapi kaj komenti kaj starigi la samajn demandojn kiel ĉiam; Infanoj ludantaj apudfontane estas malpli timemaj, kaj starigas malpli teknikajn demandojn, kiel „Kiom vi aĝas? ĉu vi havas infanojn?“Mezaĝaj virinoj ĉiam finas la diskuton per „kaj via Panjo? Ĉu ŝi scias? Ĉu vi telefonas al ŝi?“
Amuzis min, ke precize la naskiĝtagon de mia patrino, sur merkata placo en Lombardio, tia virino donis al mi fruktojn, fromaĝisto pezetan pecon da bona fromaĝo (ĉar li taksis min „simpatia kaj dialogema“...), kaj tria proponis donaci al mi malnovajn biciklosakojn el forta ledo...
Estis Panja datreveno, kaj ricevis mi la donacojn! Kaj en Piemonta regiono, homoj pagadis al mi kafojn, ĉu klientoj, ĉu kafejestroj…

Kaj denove jen la Alpoj, la ripoztago efikis, mi preskaŭ senkonstate –kvankam pacience- en du tagoj grimpadis ĝis la du trionoj de ĉi montaro. De Monĝenevro al Briancono, antaŭ la kurbiĝaro, mi atingis 71km/h... nu, mi tiam bremsis iom…

Nu, depost Kroatio, mi tre bone fartas...


Après avoir passé une nuit musicale près de l’aéroport de Split, j’ai « visité » Šibenik, avec sa jolie vieille ville pleine de marches et de touristes qui adorent les chansons françaises, puis Zadar. Pour ne pas me retrouver coincé à passer la nuit dans le trop grand parc naturel du continent, où il est encore plus interdit de bivouaquer pour cause de risque d’incendie dans la région (y’a un hélico qui tourne tous les soirs à la tombée de la nuit, et vu l’amabilité des locaux, j’ai pas eu envie de goûter à celles des flics), bref, pour ne pas être sur le continent, ben je suis allé sur l’île Pag par un pont. C’est un gros tas de cailloux avec des moutons et des tas de cailloux plus hauts que d’autres pas indiqués sur ma carte pourrie. Et aussi des cailloux, et parfois, des pierres. C’est joli… j’avais trouvé un super pré sans caillou (des fois, les locaux ont envie de faucher…) pour passer une super nuit, ben manque de bol, à quatre heures du mat j’ai fini par vomir ma mortadelle avariée, pi mes pâtes… C’est con, demain j’ai vélo…
Après deux-trois côtes traîtreusement dissimulées dans les plis de ma carte, je double une super longue file de bagnoles qui attendent le bac. Je les snobe, et me v’là d’l’autre côté du bras de mer… Là, en escaladant pour atteindre la route principale, évidemment située à flanc de montagne, bien haut, je vois que « ben dis-donc, y’a un orage qui tabasse sévère là-bas… ah tiens, c’est là où je vais, d’ailleurs…. » Bref, 15-20 bornes plus tard, je me prends la saucée prédite par je sais plus quel socialo si jamais le Non à la « constitution » passait… Et j’ai beau me repentir, ça tombe toujours autant… Je finis par trouver des chiottes en plastique à la station essence, les éclairs tombent tout près, je suis à côté d’un stock de bouteilles de gaz, c’est cool….
Au bout d’une demi-heure, ça se calme, l’eau quitte enfin la chaussée, je claque des dents quand j’arrive dans un troquet où je me change. Et après, je m’offre le luxe du camping. Comme si j’avais pas été assez douché dans la journée.
Quand j’ai trouvé une douche sur la plage, j’ai fait trempette, ben la mer, en fait, c’est autre chose qu’un grand lac salé. Ca m’a presque réconcilié avec cette Croatie qui fait la gueule. Bon, faut savoir que « y’en a des bien », hein…

Bon alors après, ben Rijeka, où j’avais prévu de taper la manche, mais bon, il pleut (et les locaux font la gueule…ça doit être à cause de la pluie…). Du coup je me tire vers la frontière, na. Juste après la douane, côté slovène, y’a du soleil… comme par hasard. Je m’arrête dans le premier resto pour demander de l’eau, et un gars avec qui je viens de discuter un peu (vélo oblige) quitte sa table, en laissant là un bout de cochon grillé qu’a l’air pô mal du tout… Le gars me dit que je peux m’asseoir et finir, si je veux… ah bah ouais, mais je vais me faire jeter, non ? Ben non, la serveuse apporte des couverts, et avec le sourire siouplait…. Bref, j’ai fini la barbaque –super fondante- et la bière que le type avait abandonnée lâchement, pi je me suis trouvé rapidos un super pré pas loin où planter la tente…

Ensuite, Trieste (« mais ça descend encore longtemps ??? ») Treviso (où je fais péter la gratte, mais les gens ont trop de sous pour en donner ; pareil à Mantova, plus tard… la région Venetto est un peu trop bourge, j’insiste pas plus…), et Padova, où je retrouve les supers collocs de mon pote, pas encore rentré de ses vacances… J’y reste quelques jours parce que c’est cool.

Après je recommence enfin à pédaler un peu sérieusement. Plaine du Po, me rev’là, journées de 110,120 bornes, j’arrive à Turin chez une nana de l’asso d’espéranto italienne, je me repose une journée et dors une nuit dans le super local de l’asso espéranto-Turin

Presque partout dans les bleds italiens y’a des vieux au café, ils regardent de loin mon vélo, puis un audacieux vient voir la bête, on papote (en fait je me fais assez bien comprendre en italien…) et là, ben les autres s’attroupent… les gamins près des fontaines où je prends de l’eau le soir sont moins réservés, et leurs questions moins techniques (« t’as quel âge ? t’as des enfants ? »). Les femmes finissent toujours la discussion par « et la Mamma ? Elle sait que tu es en vélo ? Tu lui téléphones ? »…
Dans un de ces villages en Lombardie, sur la place du marché, le jour de l’anniversaire de ma mère, ce genre de femme m’a offert des fruits, le fromager un bon bout de fromage, parce qu’il m’a trouvé sympa et ouvert au dialogue, et un troisième m’a proposé ses vieilles sacoches en bon gros cuir… C’était l’anniversaire de ma reum, c’est moi qui ai reçu les cadeaux ! Et dans le Piemont, j’ai pas arrêté de me faire payer des cafés par les patrons, les clients…

Pi v’là-t-y pas que c’est déjà les Alpes ! M’en fous, j’ai pris un jour de repos, j’ai bouffé plein de pâtes, et en deux jours efficaces et pas trop durs j’en ai traversé les deux tiers… De Montgenèvre à Briançon, juste avant la série d’épingles à cheveux (super descente, mais les jantes chauffent un peu), je suis à 71 km/h… ah, c’est limité à 50, je vais freiner un peu…

Wesh, depuis que j’ai quitté la Croatie, je vais super bien.

Almost croatian people on the coast can’t smile, but it’s better to play guitar here than in Venetto region of Italia. I feel fuckin’ good, I stopped one day in Torino and then I went up to Briancon in the Alps without problem... no more details in english, but lernu.net ...